සති අන්තෙ ගාලු කොටුවට ගියා.

සති අන්තෙ ගාලු කොටුවට ගියා.මම නම් ඕනැ තරම් ගිහින් තියෙනව.අතීතෙදි.මෙදා ගියේ දරුවන්ගෙ අධ්‍යාපන කටයුත්තකට.අපි යන කාලෙ වගේ නෙමෙයි.අද ඉන්න පෙම්වතුන් දිහා බලන්නත් අපහසුයි මේ අවුරුදු හතර පහට මිනිස්සු ගොඩාක් පිරිහිලා කියල මට හිතුන.පුතා පොඩි නිසා අමතර ප්‍රශ්න ඇහුවෙ නැහැ.ඒක හිතට අස්වැසිල්ලක් උනා.පවුරෙ එක කොනක ලස්සන පවුලක්.පුංචි එවුන් දෙන්න අයිස් පලම් දෙකක් කකා පිම්මෙ දුවපැන ඇවිදිනව.අම්මයි තාත්තයි ලස්සනට තුරුළුවෙලා(අසභ්‍ය විදියට නෙමෙයි)මොනවදෝ තොර තෝංචියක් නැතුව කතාව.ඉස්සර එයාලත් පෙම්වතුන් වෙල ඉද්දි ආව ගමන් ගැන වෙන්න ඇති බාග වෙලාවට.ඒ අතර මැද චූටි එවුන් දෙන්න ගැනත් බලනව.මම බැලුවෙ මගේ දරුවන්ගෙ තාත්ත දිහා.තවම ඈතට නොගිය යෞවනය මම ඒ දේට පොළඹවන්න ඇති.ඒත් ඔහු අන්ධයෙක් ගොළුවෙක් ගානට සිතිජය දිහා බල‍ාගෙන.අතීත මතක හිතට ගලා එද්දි මට දැනුනෙ දරාගන්න බැරි දුකක්.වේදනාවක්.හිතේ දුකත් නෙතේ පිරුණු කදුලුත් අතරින් මම බලා උන්නෙ අර ලස්සන පවුල දිහා.ඒ තාත්තගෙ සෙනෙහෙ පැටවුන්ට වගේම අම්මටත් ලබා දෙන සතුට,රැකවරණය මහමෙරක් වගේ.‍මට එහෙම සතුටක් රැකවරණයක් නැතත් මගේ පැටවුන්ට ලැබෙන සෙනෙහස ගැන හිතල මම සැනසුනා.ඒත් ඒකත් කවුරුහරි උදුරගන්න හදනව වගේ හැගීමක් ඉවක් මට මෑතක ඉදල දැනෙනව.(දෙයියනේ එහෙම නම් වෙන්න එපා)මමපොඩියකට හරි ලැබූ සතුට ගුලිකරල අකුලගන්නව වගේ එයාල ඉදගෙන උන්න කොලෙත් අකුලගෙන හරි බරි ගැහිල පුංචි පවුල පිටින්ම එයාලගෙ යතුරු පැදියට ගොඩ උනා.මම නොලියුව කවිය ඒ ආදරණීය ගැහැණියගෙ ඇස් ඇතුලෙ මම දැක්ක.යද්දිටත් වඩා ලොකු බරක් හිතේ දරාගෙන ආපහු ආවත් දැනටත් මගේහිතේ ඒ සුන්දර පුංචි පවුල ලැගුම් අරන් ඉන්නව. මේ තරම් කාලයක් (මම හිතන්නෙ අවුරුදු පහක් ...)හිතෙන් විදවපු මට ,කොල කෑලිවල ලියල කාටවත් නොපෙන්න වීසිකරල දැම්ම මට මේ වගේ ලියන්න කියල දුන්න නංගියට පින් සිද්ධ වෙන්න මම දැන් ටිකක් විතර සතුටින් ඉන්නව කියලත්මට හිතෙනව.ඒත් කියාගන්න බැරි දුකක් එක්ක මම තනිවෙලා කියලත් මට හිතෙනව.දැනට ලියන්න පුළුවන් වෙලාව ඉවරයි.දවසෙ ඉතිරි වැඩට මම යොමු වෙන්න ඕන.